Kinderen worden toleranter...

Wij zijn een jaar geleden met Travel Active in contact gekomen, via een heel klein berichtje in een plaatselijke krant.

Daarin werd met spoed een gastgezin gevraagd. Daarop hebben wij gereageerd en twee dagen later hadden wij onze studente uit Brazilië in huis. Wij hebben ons er toen dus niet op kunnen voorbereiden. Gelukkig hadden we ervaring met buitenlandse gasten, van een dansfestival. Maar die bleven maar een week. En Isabela 5 maanden. Maar de tijd is omgevlogen. Ze moest net als alle Nederlandse kinderen, op de fiets naar school. Elke dag 7 kilometer heen en ook weer terug. Ze vond het eerst erg eng om te fietsen, maar nu ze weer terug in eigen land is, mist ze haar fiets heel erg.

In de tijd dat ze bij ons was, werden wij er vaak aan herinnerd hoe je dingen gewoon kunt gaan vinden. Bladeren die van de bomen vallen. Paddestoelen, rood met witte stippen, die echt bestaan. Die komen dus niet alleen in sprookjes voor. Dat water van een sloot ineens in ijs kan veranderen. Door haar zijn we toch iets bewuster naar dat soort dingen gaan kijken. Nu ik dit soort dingen weer zie, moet ik aan onze Isabela denken. Het afscheid viel ons zwaar. Brazilië is zo ver weg en wij hebben toch wel een heel hechte band met haar gekregen.

De eerste weken waren erg raar, zo zonder haar. Iedere keer pakte ik zonder na te denken 5, in plaats van 4 borden. En net toen ik daaraan gewend was, kregen we weer een student in huis. Antoine uit België kwam voor 7 weken bij ons in huis. Het klikte niet zo goed met zijn gastgezin en hij kwam vragen of hij bij ons kon blijven. Wij kenden hem al, omdat hij samen met Isabela eigenlijk in een gastgezin zou gaan. Hij zat ook bij ons in Nieuw-Buinen en kwam dus vaak over de vloer.

Met hem heb ik heel wat uren in de keuken gezeten, om foto's in te plakken. Hij had in de maanden dat hij hier al in Nederland was, heel veel foto's gemaakt. Hij heeft dat zelfs niet af kunnen krijgen. Als afscheidscadeau hebben we hem o.a. lijm, schaar en stickers gegeven.

Hij werd door zijn ouders gehaald. Wij hoefden deze keer dus niet naar Schiphol. Misschien zien we elkaar nog eens weer. België is niet zo ver weg.

Ondertussen hadden wij de papieren van de studenten van augustus gekregen.

Het zou niet eenvoudig geweest zijn, om daar iemand uit te kiezen. Iedere student heeft z'n eigen charme. Gelukkig kwam ons zoontje van 5 met het verlossend antwoord. Célia uit België moest het worden. Er was geen discussie over mogelijk. Na een seintje van Travel Active kon het echte kennis maken gebeuren. Via brieven, kaartjes en natuurlijk e-mail. Een paar dagen voor ze bij ons zou komen, heeft ze ons gebeld. Dat was een nerveus moment. Zij begreep mijn Nederlands niet en ik versta geen woord Frans. Het is verbazend, hoe snel ze die achterstand heeft ingehaald. Na één dag was het eerste woordje (muis) al in het Nederlands gedroomd. Dit is vast een record. Nu zo na de herfstvakantie kunnen we beginnen met de puntjes op de i te zetten. Bijvoorbeeld, dat je in het Nederlands toch echt wel een komma moet schrijven. Zij en nog andere Belgische studenten hadden geleerd dat het in het Nederlands niet werd gedaan.

We zitten nog midden in deze periode van opvangen van een student. En gelukkig hoeven we nog geen afscheid te nemen. We kunnen dus nog een tijdje van elkaar genieten en leren.

Wij zijn blij met onze 'grote dochter' en Geanne (9) en Berni (6) zijn blij met hun 'grote zus'. En ik heb het gevoel, dat het wederzijds is. Het afscheid zal ongetwijfeld weer moeilijk zijn. Maar gelukkig hebben we de digitale weg. Het is altijd leuk, als we wat van onze buitenlandse 'zoon' en 'dochter' horen.

We gaan het zeker weer doen. We hebben de mogelijkheid om ze deze kans te geven. En voor ons is het ook goed, het maakt ons en de kinderen toleranter. Er wordt altijd zo negatief over buitenlanders gesproken. Maar het kan ook positief zijn. En dat leren we door Travel Active!

Familie de Roo