In 2002 zijn wij (fam. de Roo, bestaande uit Henk, Els, Geanne en Berend) begonnen als gastgezin voor Travel Active en hebben ons huis opengesteld voor een student uit het buitenland. Inmiddels hebben wij onze 17e student mogen ontvangen. Maar als de dag van gisteren herinneren wij onze eerste studente uit Brazilië. Voor ons is het een manier van leven geworden.

Veel mensen begrijpen het niet. Zij zouden niet altijd een vreemde over de vloer willen hebben. Ze zijn aan hun privé leven gehecht. En het is ook nog vrijwillig, zonder er geld voor te krijgen. Ze begrijpen niet, dat het vreemde er na een paar dagen al af is. Dat je elkaar begint te leren kennen. De gezichtsuitdrukkingen, de manier van praten, of je lekker in je vel zit, of niet. Ons privé leven is met student erbij. We zien onszelf niet als gastgezin. We hebben geen gast in huis, maar een volwaardig lid van ons gezin. We hebben geen 2 maar 3 kinderen, waarvan 1 uit het buitenland komt. Als onze student een dagje weg is, eten we iets makkelijks. We zijn immers niet compleet.

En ja, we doen dit vrijwillig. We hebben de mogelijkheid om ze deze kans te bieden. Geld is niet nodig. We krijgen iets terug, dat niet in geld valt uit te drukken. Vriendschap en een warm gevoel is ons prijskaartje. Dat een student graag zou willen blijven in plaats van naar huis terug te gaan geeft voldoening genoeg. Daarbij komt, dat er altijd wel een grote broer of zus in huis was om op onze kinderen te passen, mocht het zo uit komen. Of een boodschapje mee kon nemen. Het was niet zo moeilijk om onze oudste naar het voortgezet onderwijs te laten gaan, een half uur op de fiets. De student deed het immers ook.

Of we na al die Brazilianen, Amerikaan en Belgen een ervaren gastgezin zijn? Eigenlijk niet. Elke keer is het weer anders. Elke keer beleef je weer andere dingen en wordt je kijk op het leven een beetje anders. Met ons gezin zijn we aan een 'muziekstuk' begonnen. Iedere student neemt z'n eigen 'muzieknoten' mee. De ene keer met een rustig 'muziekje', de andere keer met passie of drama. Klassiek en modern vermengen zich. Zo ons leven ook. Na elke student is ons leven net een beetje anders geworden.

En ons verhalenboek met dierbare herinneringen wordt steeds groter. Isabela die het vreemd vond dat het wateroppervlak van het kanaal in ijs was veranderd. Antoine die weken bij mij in de keuken aan z'n fotoalbum werkte. Celia werd door haar ouders aan het eind van haar avontuur opgehaald. Ze rende weer uit de auto en vloog me in de armen. Ze wou niet weg. Het jaar met Perrine hadden we 30 cm sneeuw. Martine onze stoere meid die veel tijd aan scouting besteedde. Johanne ziet de wereld nu op een andere manier. Pedro had een afspraak met de zon. Olivier had zijn saxofoon mee, maar heeft er nooit op gespeeld. Gewoon omdat zijn leven hier heel anders was dan thuis. Hannah moest heel erg wennen aan ons manier van leven. Noelie heeft een scrapbook van haar Amerikaanse en Nederlandse avontuur gemaakt. Florence kon haar passie voor paarden naar harte lust uitleven. Kauan heeft ons veel over Brazilië geleerd. Maxime kwam zelfs op de radio en in de krant. Amelia had het erg druk met volleybal. Simon verdwaalde op weg terug van zijn vriendinnetje. Charlotte merkte dat Sinterklaasfeest hier wel heel anders is dan in België. Melanie heeft in Nederland met ballet voor het eerst op spitzen gedanst.

We hopen nog veel nieuwe verhalen te mogen toevoegen. Op onze manier proberen we ons steentje bij te dragen aan een betere wereld. Om bruggen te bouwen naar andere manieren. Als onze studenten dat beetje op hun wijze uitbouwen, hebben ze me meer betaald, dan ze ooit met geld hadden kunnen doen.